نیمه های شب است. از هیات برگشته است همراه با چند بچه مدرسه ای. صدای کمک دو دختری را که اراذل قصد سوار کردن آنها را دارند می شوند. بچه ها کوچک هستند، خودش تنها جلو می آید تا ممانعت کند. پاسخ «نکن» او چاقویی است که شاهرنگ گردنش را می برد. چندین دقیقه در خون خود می غلتد. بیمارستان ها حاضر به پذیرش او نیستند…
دو سالی بود بستر نشین شده بود. در کنار دو سالی که درد و زنجی که در بستر می کشید، ضاربش هم در بند بود: محکوم به سه سال زندان! دو سال درد در مقابل سه سال امنیت برای جامعه از دست این حیوان انسان نمایی که زبان آدمیزاد نمی فهمد، جواب نکن را با تیزی می دهند.
درد دلش است، به او گفته بودند: به تو چه ربطی داشت؟!!مملکت قانون و نیروی انتظامی دارد!
کاشکی این مسئله رسانه ای نمی شد. کاشکی مردم نمی دانستند که عاقبت دفاع از مظلوم این است به چندین بیمارستان پیکر کم جانت را ببرند، اما تو را پذیرش نکنند. کاشکی مردم نمی دانستند که بعضی ها هنوز جرات دارند چاقوی ضامن دار در جیب بگذارند تا جواب «نکن» را با آن بدهند، کاشکی مردم نمی دانستند تا شاید کمتر صیغه به من چه، به تو چه، به ما چه را صرف کنند. رسانه ملی نمی فهمد که با این کارش مردم را بی تفاوت تر نسبت به آنچه پیرامونشان در اجتماع می افتد کرده است.
اما الحمدلله قوه قضائیه با جدیت تمام با چنین جرایمی برخورد می کند، جای تشکر و خسته نباشید دارد. مرتبا در فضای رسانه ای ناامنی برای اراذل ایجاد می کنند. اما چه می شود که اراذل زبان نفهمند، اگر می فهمیدند که دست به تیزی نبودند! شاید این حرف ها بیشتر مصرف رسانه ای دارد!!! اراذل چوبه دار می شناسند و خشونت و سختی در مجازات.
خدا را شکر تناسب خوبی بین جرم و مجازات برقرار شده است: هتاک ناموس مردم و ضارب چاقو در گلوی جوانی که گفت نکن در مقابل سه سال زندان. حضرات نگران این هم نباشید که مردم مترسک شوند در خیابان. دور هم جمع شوند و از چاقو خوردن انسان افتاده در کف خیابان در روز روشن، در وسط شهر با دوربین هایشان فیلم بگیرند. به درد پلیس 110 خواهد خورد، تا مجرم با بهتر بشناسد!!!
این سخن رسول خدا است که فرمود: هر گاه امت من امر به معروف و نهى از منکر را ترک کند، بایستى آماده عذاب خداوند متعال باشد. بسیار خوب، می خواهید امر به معروف و نهی از منکر در جامعه احیا شود، می خواهید مردم بی تفاوت نشوند؛ حداقل کمی امنیت جانی برایشان فراهم کنید. مجازات سیلی به آمر به معروف و ناهی از منکر، سیلی نیست؛ شکستن و خرد کردن دست ضارب است، وگرنه چه تفاوتی است میان کسی که برای اسلامش سیلی خورده و کسی که برای چیز دیگری؟
مجازات کسانی که به آمران به معروف و ناهیان از منکر حمله می کنند باید مضاعف باشد. نه تنها مجازات چند برابر مجازات عادی باید باشد، باید در نهایت شدت و سختی با ضارب برخورد شود. راه احیای امر به معروف این است. این سخن اباجعفر امام باقر علیه السلام است: «هر کس کارى زشت را بدعت نهد کیفر و جزاى او برابر است با کیفر و جزاى همه آنان که بدان عمل کنند بدون اینکه از عقوبت و جزاى احدى چیزى کاسته گردد.» کوتاهی دستگاه قضایی در برخورد با اراذلی که کوچک ترین تعرضی به آمران به معروف می کنند، منجر به «سنت شدن بی تفاوتی مردم» و فراگیر شدن آن در جامعه خواهد شد و ادامه این روند برای جامعه اسلامی بسیار خطرناک است. هم نیاز به کار رسانه ای و تبلیغاتی است و هم قانون گذاری و اقدام در مقام عمل. کار مقطعی و زمانی هم به درد نمی خورد که حالا جوان مردم پرپر شده موجی به راه بیفتد و بعد خاموش شود؛ اگر چه همین الان نیز فرصت بسیار خوبی است تا خون طلبه شهید جریان ساز شود.